سۆنێتی ١٨

سۆنێتی ١٨[1]

بەراوردت کەم بە ڕۆژی هاوین؟

تۆ زۆر جوانتر و لەسەرخۆتری:

ڕەشەبا چرۆی نازداری ئایار ڕادەتەکێنێ،

وەرزی هاوینیش زۆر کورتخایەنە؛

چاوەکەی ئاسمان زۆر جار ئێجگار گەرم هەڵدێ و تاودەدا،

تاوتاو ئەو ڕووە زێڕینەی بە هەور کز و ڕەش دادێ؛

جارجارێ جوانیی هەموو جوانەکان ئاوا دەبێت و

بە ڕێکەوت بێ یان گۆڕانی سروشت هەموو دەژاکێن؛

بەڵام هاوینە هەمیشەییەکەت کاڵ نابێتەوە،

ئەو جوانییەشت قەت ناچێتەوە؛

مردن ناتوانێ خۆی هەڵبکێشێ کە وێڵی لەناو جیهانی خواروو،

کاتێ لە دێڕە تاتاییەکانما هەر گەشە بکەی:

تاکو هەناسەی مرۆڤ بمێنێ، تاکو بینایی چاوان بمێنێ،

تا ئەم هۆنراوە لە ژین بمێنێ، هەر بە زیندوویی دەتهێڵێتەوە.

[1] نووسینی ولیەم شێکسپیر (١٥٦٤-١٦١٦)، لە ٦ی حوزەیرانی ٢٠٢٠دا وەرمگێڕاوە. ئەمەی خوارەوە دەقە ماکەکەی شێکسپیر خۆیەتی:

Shall I compare thee to a summer’s day?

Thou art more lovely and more temperate:

Rough winds do shake the darling buds of May,

And summer’s lease hath all too short a date;

Sometime too hot the eye of heaven shines,

And often is his gold complexion dimm’d;

And every fair from fair sometime declines,

By chance or nature’s changing course untrimm’d;

But thy eternal summer shall not fade,

Nor lose possession of that fair thou ow’st;

Nor shall death brag thou wander’st in his shade,

When in eternal lines to time thou grow’st:

So long as men can breathe or eyes can see,

So long lives this, and this gives life to thee.